UFABETWINS “ถามจริง ๆ คุณผ่านเหตุการณ์นั้น (แพ้นัดชิงชนะเลิศ โอลิมปิกเกมส์ 2012) มาหลายปีแล้ว ทุกวันนี้ยังโกรธ ซู ชิหมิง และ AIBA อยู่ไหม ?”
ยามบ่ายในวันหยุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เราเดินทางไปยังบ้านหลังหนึ่งในอำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เบื้องหน้ามีโรงค้าไม้ สันนิษฐานได้ว่าคงเป็นธุรกิจของตระกูล รอบด้านเป็นทุ่งนาข้าวกำลังผลิใบเขียวขจี ต้อนรับแขกผู้มาเยือนจากกรุงเทพฯ ไม่นานนัก เจ้าบ้านออกมาทักทายด้วยรอยยิ้มที่ใครเห็นก็คงจดจำเขาได้เป็นอย่างดี แม้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เราแทบจะไม่ได้เห็น “ชายคนนี้” ปรากฏตัวตามหน้าสื่อ รับรู้แค่เพียงว่า ชีวิตหลังแขวนนวมสุขสบาย เขามีเวลาอยู่กับครอบครัวอย่างเต็มที่
ไม่ต้องไปเก็บตัวยาวนานหลายเดือนในแคมป์ทีมชาติ, ได้ขี่มอเตอร์ไซด์ไปรับ-ส่งลูก ๆ เข้าโรงเรียนทุกวันแทน, มีหน้าที่การงานมั่นคงจากการรับราชการทหาร ยามเว้นว่างก็จะหาเวลามาช่วยธุรกิจของพ่อภรรยา คอยแบกหามไม้แปรรูปไปส่งตามบ้านลูกค้า ตกเย็น เขาจัดพื้นที่ส่วนหนึ่งหน้าบ้าน ไว้สำหรับสังสรรค์พบปะเพื่อนฝูงมิตรสหาย โดยเลี้ยงสุนัขไว้ 2 ตัวเพื่อเป็นบ่าว และเจ้านาย (ในบางเวลา) อีกทั้งทรัพย์สินหลักสิบล้านบาทจากการชกมวยสากลสมัครเล่น ยังคงถูกเก็บรักษา และนำมาใช้จ่ายอย่างรอบคอบ
เรียกว่าเขามีครบทุกด้าน ทั้ง เงินทอง, ชื่อเสียง, เพื่อนฝูง, ครอบครัว รวมถึง ความสุข มันน่าจะเป็นชีวิตสมบูรณ์แบบไร้ที่ติของชายวัย 40 ปี แต่หากคุณรู้ว่าเขาคนนั้นชื่อว่า “แก้ว พงษ์ประยูร” คุณก็คงนึกออกทันทีว่า เขาไม่ได้สุขสมหวังไปเสียทุกเรื่อง และความจริงเขาเคยผ่านความผิดหวังครั้งใหญ่ ชนิดที่คนทั้งโลกก็รับรู้เหตุการณ์นั้น แก้ว เกือบเป็นผู้เขียนประวัติศาสตร์ “วีรบุรุษเหรียญทองคนที่ 5 ของประเทศไทย” หากได้รับการชูมือหลังไฟต์นัดชิงชนะเลิศ มวยสากลสมัครเล่น รุ่นไลท์ฟลายเวต ในมหกรรมกีฬาโอลิมปิก
ลอนดอน เกมส์ 2012 แต่กรรมการกลับตัดสินให้เขาเป็นผู้แพ้ต่อ กำปั้นชาวจีนนามว่า ซู ชิหมิง ความอยุติธรรมในผลการตัดสินครั้งนั้น ได้สร้างรอยแผลขนาดใหญ่ไว้กลางใจของ แก้ว พงษ์ประยูร ผู้เพียรพยายามต่อสู้ในวิถีทางนักมวยสากลสมัครเล่นทีมชาติไทย มาเป็นเวลาถึง 12 ปี กว่าจะมีโอกาสได้ลุยโอลิมปิก เกมส์ หนแรกและหนเดียวในชีวิต อาจดูขัดกับบรรยากาศที่ร่มเย็นและสงบสุขภายในบ้านหลังนี้ แต่เราก็จำเป็นต้องถาม แก้ว พงษ์ประยูร ว่า “ทุกวันนี้เขายังรู้สึกเสียใจ และโกรธกับการถูกกระทำครั้งนั้นอยู่ไหม ?”
แก้ว พงษ์ประยูร ในวัย 40 ปี ทำอะไรอยู่บ้าง ? ตอนนี้กำลังศึกษาหลักสูตรชั้นนายพันอยู่ครับ ถ้าเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว ก็จะกลับต้นสังกัดที่ ค่ายพ่อขุนผาเมือง จังหวัดเพชรบูรณ์ ชีวิตส่วนตัวก็เหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร ยังอยู่กับครอบครัว ภรรยา พ่อแม่ ที่อยุธยาฯ หากมีเวลาว่างก็จะมาช่วยพ่อตาแบกขนไม้ไปส่งตามบ้านลูกค้าบ้าง เพราะผมไม่ถนัดด้านการทำธุรกิจ ให้มาคิดคำนวณต้นทุนธุรกิจค้าไม้ก็ไม่ใช่ทางสักเท่าไหร่ ถ้าเป็นงานแบกหามพอช่วยได้อยู่ (หัวเราะ) บางครั้งแบกไปบ้านลูกค้า เขาก็ทักว่า
“คนนี้หน้าคล้าย ๆ นักมวยเลย” ผมก็ตอบเขาไปว่า “ผมนี่แหละครับ แก้ว ตัวจริง” (ยิ้ม) เวลาว่างก็เลี้ยงลูก พักผ่อนอยู่กับบ้าน มีเพื่อนฝูงแวะเวียนมาหาตลอดครับ บางทีก็ออกไปยิงนก ตกปลา จับปลา ใช้ชีวิตแบบคนลูกทุ่ง ไม่ได้วางมาดอะไร เข้าถึงง่าย สบาย ๆ น้องนักมวยเขาถึงบอกว่า พี่แก้วเป็นฮีโร่ที่ไม่เหมือนใครเลย เพราะอดีตเราเคยเป็นยังไง ปัจจุบันก็เป็นอย่างงั้น ก่อนมาเป็น “แก้ว พงษ์ประยูร” ฮีโร่เหรียญเงินโอลิมปิกของคนไทย อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ คุณเคยฝันไว้ไหมว่า “สักวันฉันต้องไปถึงจุดนั้นให้ได้”
ตอนเด็ก ๆ ผมไม่คิดหรอกครับ ผมแค่เป็นคนที่ชอบเล่นกีฬา เริ่มต้นจากเตะบอล ตะกร้อ จากนั้นก็เห็นเพื่อนแถวบ้านไปฝึกมวยไทย ตัวผมชอบดูมวยทีวีช่อง 7 สีอยู่แล้ว จึงขอไปหัดด้วย จนได้ต่อยมวยภูธรตามวัด เริ่มรู้สึกติดใจเพราะมันได้เงินค่าตัวด้วย ช่วงวัยรุ่น อาจารย์ ณรงค์ เย็นศรี ท่านเห็นแววก็ดึงผมเข้าไปฝึกซ้อมมวยสากลสมัครเล่น เป็นตัวแทนจังหวัดกำแพงเพชร และจังหวัดเพชรบูรณ์ แข่งกีฬาเยาวชนแห่งชาติ, กีฬาแห่งชาติ ควบคู่กับการต่อยมวยไทย แต่ผมมาได้แรงบันดาลใจอยากเป็น ฮีโร่โอลิมปิก
จากตอนที่เห็น พี่บาส – สมรักษ์ คำสิงห์ คว้าเหรียญทองที่แอตแลนตา เกมส์ (ปี 1996) ตอนเป็นทหารเกณฑ์ ผมถูกเรียกเข้าต่อยเป็นตัวแทนหน่วยพอดี จากนั้นก็ขยับขึ้นมาเป็น นักมวยตัวแทนเหล่าทัพ (กองทัพบก) จนสุดท้ายได้รับโอกาสเข้าในแคมป์ทีมชาติไทย ก็เหมือนค่อย ๆ ไต่เต้าขยับเข้าใกล้ความฝันมาทีละนิด ตอนแรกคุณวางแผนไว้ว่าสักกี่ปีจะต้องไปโอลิมปิก เพราะคุณใช้เวลาถึง 12 ปี กว่าที่จะได้เข้าร่วมมหกรรมนี้เป็นครั้งแรก ผมเริ่มเข้าไปติดทีมชาติ ในโควต้ารุ่นพินเวต 45 กิโลกรัม พอติดก็ถูกดันไปชกรายการ
แรก ซีเกมส์ (ปี 2001) แล้วก็ชกซีเกมส์มาตลอด สลับกับรายการต่างประเทศบ้าง แต่ปัญหาคือรุ่นน้ำหนักนี้ มันไม่มีบรรจุในเอเชียนเกมส์ และโอลิมปิก เกมส์ ถ้าผมอยากไปโอลิมปิก ก็ต้องปล่อยน้ำหนักมาต่อย 48 กิโลกรัม ซึ่งรุ่นนี้มีคู่แข่งอย่าง พี่สุบรรณ พันโนน ในช่วงปลายของแก พอแกเลิกไป ก็มี อำนาจ รื่นเริง ขึ้นมา ส่วนตัวผมมั่นใจว่าตัวเองสู้อำนาจได้นะ แต่นายก สมาคมฯ คนเก่า (พลเอก ทวีป จันทรโรจน์) ท่านคงชอบมวยรูปร่างสูง แต่ผมเป็นตัวเล็กกว่า เวลามีคัดเลือกรายการสำคัญ ๆ ผมตกเป็นตัวสำรองตลอด
อำนาจ ได้คัดก่อนผมเสมอ คุณเจอข้อจำกัดมากมาย ทั้งเวตที่ถนัดไม่มีในโอลิมปิก พอขยับน้ำหนัก ก็ไม่ได้รับโอกาสผลักดัน แม้คุณจะพยายามมานานหลายปี ถามจริงตอนนั้นท้อไหม ? จัดการกับตัวเองอย่างไร ถึงผมจะขยับเวตขึ้นไป แต่ผมคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งพอนะ ผมมีความฟิต มีความขยัน เล่นเวตเสริมสร้างร่างกายตลอด ถึงรูปร่างผมเป็นรอง แต่พละกำลังผมไม่เสียเปรียบใคร เพราะผมลดน้ำหนักไม่เยอะ 2-3 กิโลฯ ต่อไฟต์ ไปถามน้อง ๆ ได้เลยว่า มีทดสอบสมรรถภาพนักกีฬามวยสากลฯ ผมวิ่งติดอันดับ 1-3 ตลอด
นักมวยน้ำหนักต่ำกว่า 60 กิโลฯ ผมสามารถลงนวมสู้ได้หมด โค้ชรู้ นักมวยรู้ว่าผมแกร่งพอ ติดอย่างเดียวคือ นายไม่เลือกผม เจอแบบนี้บ่อยเข้า มันเลยทำให้ถึงจุดหนึ่งที่ผมท้อมาก ผมพยายามหลายปี จนผมอายุ 28 ปีแล้ว แต่ยังไม่เคยได้ไปคัดเลือกโอลิมปิกสักที ผมจึงตัดสินใจหนีกลับมาอยู่บ้าน นานหลายเดือนเลย ตอนออกจากแคมป์ กลับมาอยู่บ้านหลายเดือน คุณได้ทบทวนอะไรกับตัวเองบ้าง ทำไมถึงตัดสินใจฮึดสู้ต่ออีกครั้ง ? เพราะถ้าวันนั้นคุณไม่กลับไป วันนี้ แก้ว พงษ์ประยูร ก็คงไม่ได้เป็น ฮีโร่โอลิมปิก
ความคิดแรกของผมตอนกลับมาบ้าน คือ เลิกเด็ดขาด ผู้ใหญ่โทรมาตามตลอด แต่ผมไม่มีความคิดจะกลับไปเลย ผมน้อยใจ เพราะผมเชื่อว่าตัวเองเป็นเบอร์ 1 ในรุ่น 48 กิโลกรัม ผมสู้ได้หมดทุกคน แม้แต่นักมวยต่างชาติที่มาลงนวมกับผม เขาได้ตั๋วไปโอลิมปิก แต่ผมไม่มีโอกาสไปคัดแบบเขา เขาก็แปลกใจว่าทำไมผมถึงไม่ถูกเลือก ผมก็บอกว่า เพราะผมตัวเล็ก ช่วงนั้นมีโปรโมเตอร์มวยสากลอาชีพหลายเจ้าติดต่อมานะ อยากนำผมไปชกมวยสากลอาชีพ แต่ความฝันผม คือ โอลิมปิก เกมส์ ผมก็ใช้เวลาทบทวน
และไตร่ตรองอยู่หลายเดือน ซึ่งครอบครัวก็ให้กำลังใจตลอด ที่สำคัญตอนนั้นผมมีลูกสาว เจ้าแก้มใส (นิ่งไปสักพักใหญ่) อื้ม! (พยักหน้า) ผมจะกลับไปสู้อีกสักตั้ง ถ้าครั้งหน้า (ปี 2012) ผมไม่ได้ไปคัดอีก มันก็คงจบแล้วจริง ๆ เพราะตอนนั้นมวยสากลสมัครเล่น โอลิมปิก จำกัดอายุห้ามเกิน 34 ปี ซึ่งผมจะอายุ 32 ปี ในลอนดอน เกมส์ พอเจอ
ความยากแบบนี้ ใช้เวลา 12 ปี ช่วยให้เวลาเจอปัญหาอื่น ๆ ในชีวิต มันถูกจัดการได้ง่ายขึ้นไหม มันก็ช่วยได้นะ เพราะเหมือนเราเคยผ่านจุดนี้มาแล้ว เวลาเจออุปสรรคอะไรก็จะคิด ไตร่ตรองก่อน พยายามหาทางแก้ไข ไม่รีบถอดใจ สำคัญคือล้มแล้วต้องลุกขึ้นมา ถ้าล้มแล้วไม่ลุกก็จบ เหมือนอย่างผม กว่าจะได้ไปคัดโอลิมปิก ก็ต้องใช้เวลาถึง 12 ปี
คลิ๊กเลย >>> UFABETWINS
อ่านข่าวเพิ่ม >>> บ้านผลบอล
